«دیدی که چه گرم آتش در سوخته می‌گیرد؟
تو گرم‌تری ز آتش
من سوخته‌تر زانم»
رزونانس بین غم و خشم که فرزند آدم را می‌بلعد و برای تعمیق هر زخمی کفایت می‌کند. آتشی که پس از هر تعلیق طولانی‌مدتی -که طولانی برای ظرف هرکس قدری دارد و برای صبرش- گریبان طعمه‌ی خود را می‌گیرد. کاش از صابرین بودم.
حین تعیینی المذاهبِ من
۵ شهریورِ ۹۵ بود
نشد که تو هم کهف‌م باشی.
+دنیا و اهل‌ش را به حالِ امشبِ من دچار نکن.
در فیلمِ هجدهِ مردادِ نودوپنج
بازیگرِ نقشِ مکمّلِ زنی بودم
-زنی که جان نداشت-
که کارگردان‌ش
خالقِ اصغرِ فرهادی بود.
+دیگر هیچ‌وقت آن آدم قبل نمی‌شوم، آن آدمی که موقع دیدن امثالِ لانتوری، تلخی، اثری بر ذوق‌ش داشت. طشتِ بزرگی شده‌ام، پر از سم، تلخی طشت‌م را بزرگ‌تر می‌کند، کام‌م را تلخ نه. اما یک‌بار دیگر، دست مریزاد به درمیشیان و حواس‌ش، که هست به دردهای مردم زمانه.
بابت بوی بهبودی که شنیده بودم غلط کردم.
وضعیت برگشت به آن روز لعنتی اردیبهشتی و آن خبر ناگوار، حالا اما بی پرده و عریان و قد علم کرده.
من؟
دارم تایپ می کنم و سعی می کنم ادای سرما خورده ها را در بیاورم که آقای همکار کنار دستی فکر کند این اشک به خاطر آن و حساسیت و الخ است.
+عنوان از خداست.
اجرنا من النار یا مجیر.
+عنوان، با تصرف، از آقای سعدی است.
